تعیین ارتباط بین موقعیت های اضطراب زای ویژه گفتاری و شدت لکنت در افراد12 تا 35 سال دارای لکنت

زمینه و هدف: لکنت اختلالی در جریان روان گفتار است و تحت تاثیر عوامل مختلفی است. با توجه به تاثیر عوامل زبانی، فرهنگی و اجتماعی بر شدت لکنت، با شناخت موقعیت ها و شرایطی که بیش از سایرین فرد دارای لکنت را تحت تاثیر قرار می­دهد می­توان تاثیر موقعیت را شناسایی و کنترل و در مرحله تعمیم درمان،آن موقعیت ها را هدف قرار داد. هدف مطالعه حاضر بررسی ارتباط موقعیت های اضطراب زای ویژه گفتاری و شدت لکنت در افراد 12 تا 35 سال با استفاده از مقیاس فردی لکنت بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع مقطعی بوده و تعداد 30 نمونه در محدوده سنی 12 تا 35 سال مراجعه کننده به کلینیک های گفتار درمانی شهر اصفهان مورد بررسی قرار گرفتند. شدت لکنت هر یک از نمونه ها بر اساس درصد هجاهای لکنت شده محاسبه شد و سپس تاثیر شرایط و موقعیت های اضطراب زا بر نمونه ها از طریق مقیاس SSS بررسی شد. یافته­ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تفاوت شدت لکنت حین صحبت به طور کلی در سه موقعیت مقیاس فردی لکنت، معنادار نبود، اما در مقایسه میانگین دوبه دوی این موقعیت ها مشخص شد که شدت لکنت در حین صحبت با دوست نزدیک و شخص صاحب مقام تفاوت قابل ملاحظه و معناداری داشته است. نتیجه­گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر می­توان گفت صحبت در موقعیت رویارویی با شخص صاحب مقام برای افراد حاضر در نمونه سخت تر بوده و بر شدت، اجتناب و کنترل کلام آن ها تاثیرگذار می باشد.